முதலாளித்துவ வளர்ச்சியும், தலித் எழுச்சியும்

நூற்றாண்டுகளாக நசுக்கப்ட்ட வந்த தலித்துகள், 90களுக்கு பிறகு எழுச்சி பெற்று வருவதை அறிவோம். இதற்க்கு  காரணி அம்பேத்கார் நூற்றாண்டு விழா அளித்த உந்துதல் என்று ஒரு கருத்து உள்ளது. ஆனால் அது பிரதான காரணி அல்ல. 50கள் முதல் 90கள் வரை நிலவிய சோசியலிச பொருளியல் கொள்கைகள் நம் பொருளாதாரத்தை முடக்கி வைத்திருந்தது. தனியார் துறையில், சேவை துறைகளில், உற்பத்தி துறைகளில் இன்று போல் அன்று வேலை வாய்ப்புகளே உருவாக முடியாமல் முடக்கபட்டிருந்த காலங்கள்.

1956இல் அமல்படுத்தபட்ட இரண்டாவது அய்ந்தாவது திட்டத்தில் ஆரம்பித்த சீர்கேடு, படிப்படியாக வளர்சியை தடுத்து, கடும் விலைவாசி உயர்வு (சுமார் 15 சதவீதம்), பற்றாகுறைகள்,  மிக மிக கடுமையான வேலையில்லா திண்டாட்டங்கள் என்று 60களில் வெடித்தது. 1968 கீழ்வெண்மணி போராட்டம் இதன் ஒரு அறிகுறிதான். இன்று போல் அன்று விவசாய தொழிலாளர்களுக்கு மாற்று வேலைகளே இல்லை. பண்ணை அடிமைகள் போல் வாழ்நாள் முழுவதும் கிராமங்களில் பண்ணையாகளிடம் ஏறக்குறைய அடிமை போல் கட்டுபட்டு கிடக்க வேண்டிய கட்டாயம். ஒரு பக்கம் மிக கடுமையான விலைவாசி உயர்வு. அதற்க்கு தகுந்தாற் போல் கூலி உயரவில்லை.

கடுமையான போராட்டங்களுக்கு பின்னரே கூலி உயர்வை ஓரளவுக்கு பெற முடிந்தது. இன்று அப்படி இல்லை என்பதை ஒப்பிட வேண்டும். விலைவாசி உயர்வுக்கு தக்க கூலி கொடுக்கவில்லை என்றால் விவசாயத்திற்க்கு தொழிலாளர்கள் கிடைப்பதில்லை. ஏன், இதர துறைகளிலும் தான். பல கோடி புதிய வேலைவாய்ப்புகள் இன்று தொடர்ந்து உருவாகி உள்ளன. இதற்க்கு காரணம் 1991க்கு பிறகு தாரளமயமாக்கல் உருவாக்கிய அபார வளர்ச்சி தான்.

முதலாளித்து வளர்ச்சி இன்னும் முழுமையாக, சீராக, சரியாக உருவாகவில்லை தான். (காரணிகள் சிக்கலானவை, அதை பற்றி பின்னர்). ஆனாலும் அம்பேத்கார், பெரியார் வாழ்ந்த காலங்களில் சாத்தியமாகாத சமூக விடுதலையும், தலித் எழுச்சியும் இன்று ஓரளவு சாத்தியமாகியுள்ளன. முதலாளித்துவ வளர்ச்சி தலித் எழுச்சியை சாத்தியபடுத்தியுள்ளது. இது ஒரு துவக்கம் தான். வரும் காலங்களில் நிலைமை இன்னும் மேம்படும். நிலபிரத்துவம், சாதியம் சார்ந்த விழுமியங்கள், கட்டமைப்புகள் மேலும் வலுவிலக்கும். அடிப்படை ஜனனாயகம் வலுப்பெறும்.

தலித்துகளுக்கு எதிராக ஆதிக்க சாதியினரின் தாக்குதல்களை பொறாமையால் ஏற்படும் எதிர்வினை (reaction) என்று தான் சொல்ல வேண்டும். நூற்றாண்டுகளாக அடிமைபட்டு, கடும் வறுமையில் உழன்ற தலித்துகள், இன்று தங்களுக்கு சமமாக வளர்ந்து வருவதை, வாழ்க்கை தரத்தில் சில நேரங்களில் தங்களை மிஞ்சுவதை பொறுக்க முடியாத ஆத்திரம், பொறாமை தான் நாடக காதல் என்றெல்லாம் பொய்யாக காரணம் சொல்லி தாக்க தூண்டுகிறது. காலப்போக்கில் இவையும் நின்று போய்விடும்.

1980கள் வரை dry latrine என்படும் பழைய பாணி கக்கூஸுகள் பெரு நகரங்களில், சிறு நகரங்களில் அனைத்து வீடுகளிலும் மிக மிக  அதிகம் பயன்படுத்தப்ட்டு வந்தன. வீடுகளுக்கு பின்னாள் உள்ள குறுகிய சந்துகள் வழியாக, தலித் தொழிலாளர்கள் இதை சுத்தம் செய்ய வேண்டிய  மிக கொடுமையான நிலை நீடித்தது. இன்று பொருளாதார வளர்ச்சியின் விளைவாக, bombay latrine மற்றும்  western closet முறை இந்த பழைய பாணி கக்குஸுகளுக்கு பதிலாக  அமைக்கபட்டு விட்டன. மனிதர்கள் மலத்தை அள்ளும் முறை இன்னும் பல இடங்களில் நீடிக்கிறது தான். ஆனால் 1980வரை இருந்த நிலையோடு ஒப்பிடுகையில் இன்று பரவாயில்லை. விகிதத்தில் குறைந்து வருகிறது. மேலும் இன்று இதை பற்றி விழிப்புணர்வு மற்றும் போராட்டங்கள் அதிகம் உள்ளது. எதிர்காலத்தில் மேலும் நல்ல மாறுதல்கள் நிகழும் என்ற நம்பிக்கையை இவை அளிக்கிறது.

தலித்துகளின் சமூக பொருளாதார நிலை எப்படி மாறி வருகிறது என்பதை விளக்கும் இரண்டு ஆங்கில பதிவுகள் :

The social revolution in Uttar Pradesh
-  Swaminathan S. Anklesaria Aiyar
posted on 2010.Oct.03 under Articles, The Times of India.

Are you among those who think record GDP growth has done nothing for dalits ? Think again. A seminal paper, “Rethinking Inequality : Dalits in UP in the Market Reform Era” by Devesh Kapur, CB Prasad, Lant Pritchett and D Shyam Babu, reveals a veritable dalit revolution after 1990 in Uttar Pradesh, long viewed as a sink of caste oppression.

The media remains full of stories of caste oppression, inequalities and lousy economic and social indicators. Without doubt, dalits remain close to the bottom of the income ladder. Nevertheless, the new study reveals huge improvements in economic and social terms, based on questions to capture realities that dalits themselves view as important . The survey covered all dalit households in two blocks in UP, one in the relatively prosperous west (Khurja) and one in the backward east (Bilariaganj), between 1990 and 2008.

The dalit proportion with pucca houses rose from 18.1% to 64.4% in the east and from 38.4% to 94.6% in the west. TV ownership improved from virtually zero to 22.2% and 45% respectively. Cellphone ownership increased from almost nothing to 36.3% and 32.5% respectively. Fan ownership, curbed by electricity shortages, rose to 36.7% and 61.4% respectively . Bicycle ownership has become ubiquitous, up from 46.6% to 84.1% in the east and from 37.7 to 83.7% in the west. A motorcycle symbolizes high rural status . Dalit ownership of two-wheelers improved from almost zero to 7.6% and 12.3% respectively. NSS consumption surveys consider purchases only in a short pre-survey period, and so miss durables acquired over the years. In times of distress, dalits historically mortgaged jewellery to upper caste lenders. The proportion that does so has dropped from 75.8% to 29.3% in the east and from 64.6% to 21.2% in the west.

Dalits have switched from inferior foods (broken rice, jaggery ras) to superior foods (whole rice, pulses, tomatoes). The proportion eating roti-chutney for lunch, socially viewed as low-class food, has fallen from 82% to just 2% and 9% in the two zones. The proportion of kids eating the previous night’s leftovers plummeted from 95.9% to just 16.2% in the east. The proportion eating broken rice fell from 54% to 2.6% in the east, and from 22.7% to 1.1% in the west.

Per capita availability of dal in India has been falling. So it’s heartening that dalits consuming dal are up from 31% to 90% in the east, and from 60.1% to 96.9% in the west. This may be one cause for rising dal prices. Consumption of jaggery ras, usually drunk by the poorest, has collapsed. Meanwhile dalit consumption of packaged salt, elaichi and tomatoes has shot up.

Critics say the poor have been bypassed by economic reforms. But in this dalit survey , 61% in the east and 38% in the west said their food and clothing situation was “much better.” Only 2% said their condition was stagnant or worse.

Traditionally, dalits were mainly agricultural labourers. In the reform era, they have diversified into non-traditional work. Migration and remittances have become engines of empowerment.

The dalit proportion benefiting from migrant relatives is up from 14% to 50.5% in the east, and from 6.1% to 28.6% in the west. More revolutionary, the proportion running their own business is up from 4.2% to 11% in the east and from 6% to 36.7% in the west. The proportion in agricultural labour has plummeted from 76% to 45.6% in the east and from 46.1 to just 20.5% in the west.

What has driven these changes? The dalits themselves say the changes began 10-15 years ago, in the reform era. UP has lagged well behind the fast-reforming states. Yet in the five years 2003-04 to 2008-09 , its average GDP growth has accelerated to 6.29%. This is well behind the national average, yet not far from the 7% generally viewed as the “miracle-economy” threshold. Per capita income is growing almost 10 times faster than in the Nehru-Indira era, and dalits are sharing the new prosperity.

The authors see the last two decades as an economic reform era. But this period has also seen the meteoric rise of the Bahujan Samaj Party, which could be an even stronger driver of dalit economic improvement.
Mayawati has been chief minister four times, and has obliged all bureaucrats and other lobbies to ensure that dalits get their fair share of benefits. This is reflected not just in higher dalit ownership of TVs or cellphones , but in transformed social relations. Dalits can now look upper castes in the eye, and nothing will be the same again. Spelling out the social changes in UP merits an entire column. That will be next week’s topic.

Daliths are marching ahead in Uttar Pradesh
Posted on 2010 under Articles, The Times of India.

Last week, this column highlighted major economic improvements for dalits in Uttar Pradesh, based on a research paper by Devesh Kapur and others (Rethinking inequality : Dalits in UP in the market reform era). But the real dalit revolution has been in social status, far more than economic.

In material terms, inequality (technically measured by the Gini coefficient) in UP has always been low — less than in Kerala or the national average. UP’s problem has always been social inequality, not consumption inequality. The good news is that social inequality is being transformed. The practice of seating dalits separately in upper caste weddings is down from 77.3% to 8.9% in eastern UP, and from 73.1% to 17.9% in western UP. The proportion of non-dalits accepting food and water at dalit households is up from 1.7% to 72.5% in the east and from 3.6% to 47.8% in the west.

Many dalits in eastern UP were locked into thehalwaha (bonded labour) system, which Jagjivan Ram once called “a remnant of slavery” . This has virtually disappeared : the proportion is down from 32.1% to 1.1%. The proportion of dalit households doing any farm labour has plummeted from 76% to 45.6% in the east, and from 46.1% to just 20.5% in the west. Encouragingly , the proportion depending on their own land is up from 16.6% to 28.4% in the east, and from 50.5% to 67.6% in the west. Tubewell ownership is up substantially , but remains modest.

Dalits are leasing land from upper castes. Those who were once labourers on upper caste land now insist on a share of the crop. The proportion in sharecropping is up from 16.7% to 31.4% in the east and from 4.9% to 11.4% in the west. In western UP, cases of dalits alone lifting dead animals are down from 72.6% to 5.3%. Once dalits ploughed the land of upper castes with bullocks. Today, they are getting their own land ploughed by upper caste tractor drivers. Economic reforms have created major new opportunities in urban areas, facilitating dalit migration to towns and back. This has broken their dependence on rural landlords and moneylenders. The resulting labour shortage has raised the bargaining power of dalits.

The proportion of dalit families working locally as masons, tailors or drivers — all non-traditional occupations — is up from 14% to 37% in the east and from 9.3% to 42.1% in the west. Even more revolutionary is the rise of dalit business families, from 4.2% to 11% in the east and from 6% to 36.7% in the west.

Political parties shout themselves hoarse over job reservations. Yet, the dalit family proportion in government jobs has actually fallen from 7.2% to 6.8% in the east, and risen marginally from 5% to 7.3% in the west. Clearly, job reservation has not been a key factor in UP’s social revolution.

Once, dalit babies were not midwifed equally by dalits and non-dalits . The proportion equally delivered has shot up from 1.1% to 89.9% in the east. Earlier non-dalit and government midwives rarely came to dalit homes for deliveries, but the proportion is now up from 3.4% to 53.4% in the east, and from zero to 3.6% — still very low — in the west.

Dalit households where most or all kids go to school are up from 28.8% to 63.4% in the east and from 21.7% to 65.7% in the west. Girls’ schooling is up from 10% to 58.7% in the east and from 6.8% to 56.9% in the west. As a form of social assertion, dalits are adopting elite consumption patterns. Their use of toothpaste , shampoo and bottled hair oil has soared. Earlier, only one-third of dalits in the east and virtually none in the west used cars or jeeps for wedding baraats, but today virtually all do. The proportion serving laddoos to baraatis is up from 33.6% in the east and 2.7% in the west, to almost 100% in both cases.

The data shows that despite major improvements , dalits are still far from achieving equality in status or income. Caste oppression and inequalities remain. Nevertheless, the changes constitute a social revolution, sparked by both economic reform and the rise of the BSP.

In the survey, dalits themselves emphasized that their social well-being had advanced even faster than their material wellbeing . Self-respect and dignity are vital for the downtrodden. Mayawati’s statue-building spree is a form of status building.

Amartya Sen has talked of freedom as development . This means not just more consumption but more voice, access to accountability , access to influential networks and livelihood choice, access to good governance, and physical security. The traditional castebound village in UP denied all these to dalits. Those shackles are breaking apart.

-Swaminathan S. Anklesaria Aiyar

வெனிசுலா என்னும் நரகம்

உலகிலேயே மிக அதிக எண்ணை வளம் கொண்ட நாடு வெனிசுலா. ஆம், சவுதி அரேபியாவை விட அதிக எண்ணை வளம் கொண்டது வெனிசுலா. தென் அமெரிக்காவின் வட பகுதியில் அமைந்துள்ள வெனிசுலா, கடந்த சில ஆண்டுகளாக மிக கடுமையான பொருளாதார நெருக்கடிகளை, மிக கடுமையான விலைவாசி உயர்வை, அத்தியாவிச பண்டங்களுக்கு கடும் தட்டுப்பாடுகளை சந்தித்து வருகிறது.

சாவேஸ் என்ற சோசியலிச தலைவரின் ஆட்சியில், சந்தை பொருளியல் கொள்கைகளுக்கு முரணான, சோசியலிச பாணி கொள்கைகளை தீவிரமாக அமலாக்கியது வெனிசுலா. ஏழ்மையை வெகுவாக குறைத்து, ஏற்ற தாழ்வுகளை குறைத்த மகத்தான மக்கள் தலைவர் என்று போற்றபட்டார். அமெரிக்க ‘ஏகாதிபத்தியைத்தை’ எதிர்த்து போராடியவர் என்றும் அறியபட்டார்.

வறுமை மற்றும் ஏற்ற தாழ்வுகளை குறைக்க வேண்டும் என்பதில் மாற்று கருத்தில்லை. ஆனால் அதை அடைய எந்த வழியை பின்பற்றினால், விளைவுகள் நிலையாக எக்காலத்திலும் இருக்கும் என்பதே முக்கியம். வெனிசுலாவின் அண்டை நாடான சிலேவில் எண்ணை வளம் இல்லை. தாமிர கனிம வளங்கள் உண்டு. கடந்த 40 வருடங்களாக சந்தை பொருளியல் கொள்கைகளை மிக கவனமான, சரியாக பயன்படுத்தி, வறுமையை வெகுவாக குறைத்து, இன்று தென் அமெரிக்க கண்டத்திலேயே மிக வளமான, நிலையான நாடாக திகழ்கிறது.

ஆனால் மாற்றாக வெனிசுலா சோசியலிசம் பேசி, தனியார் துறைகள் பலவற்றையும் அரசுடைமையாக்கி, வரி விகிதங்களை மிக உயர்த்து, அன்னிய செலவாணி விகித்தை செயற்கையாக நிர்ணியத்து பெரும் சிக்கலில் மாட்டியது. கச்சா எண்ணை விலை 150 டாலரில் இருந்த காலங்களில் அரசுக்கு மிக அதிக வருமானம் வந்தது போது, இந்த சிக்கல்கள் பெரிதாக தெரியவில்லை. ஆனால் அவை உள்ளுக்குள் வளர்ந்து கொண்டிருந்தன. கச்ச எண்ணையின் விலை குறைய குறைய, அதன் ஏற்றுமதியை மட்டும் நம்பி பெரும் அளவிலான நலத்திடங்களை உருவாக்கியிருந்த வெனிசுலா கடும் பொருளாதார நெருக்கடியில் சிக்கியது. சவுதி அரேபியா, குவைத் போன்ற நாடுகளும் கச்சா எண்ணை ஏற்றுமதியை நம்பியே இருப்பவை தான். ஆனால் அங்கு வெனிசுலா போல் ‘சோசியலிச’ பாணி பொருளியல் கொள்கைகளை அமல்படுத்தாமல், சந்தை பொருளியல் கொள்கைகளை செயல்படுத்தி, அதே நேரத்தில், எண்ணை உற்பத்தியில் ஈட்டிய ராயல்ட்டி மூலம் பெரும் நலத்திட்டங்களை செயல்படுத்தி, மக்களின் வாழ்க்கை தரத்தை உயர்த்தி, நிலையாக செயல்படுகின்றன. அங்கு ஜனனாயகம் இல்லை என்பது தான் குறை. அது வேறு விசியம். மலேசியாவும் எண்ணை ஏற்றுமதியை நம்பி உள்ள நாடுதான். அங்கு நிலைமை நன்றாகவே உள்ளது.

வெனிசுலாவின் கரன்சியான பொலிவரின் மதிப்பு செயற்கையாக அரசினால் நிர்ணியக்கப்ட்டு இன்று ஒரு டாலருக்கு சுமார் 7 பொலிவர் என்று நிர்ணியக்கப் பட்டிருக்கிறது. ஆனால் கருப்பு சந்தையில் (இதில் தான் உண்மையான மதிப்பு வெளிப்படும்) ஒரு டாலருக்கு சுமார் 200 பொலிவர்கள் என்ற அளவில் பரிமாறப்படுகிறது. கரன்சியின் ’மதிப்பை’ சந்தையை கொண்டு நிர்ணியம் செய்ய அனுமதிக்காமல், செயற்க்கையாக கட்டுபடுத்தி, மிகை மதிப்பை (over valuation) ஏற்படுத்தினால், பல சிக்கல்கள், தட்டுபாடுகள் உருவாகும் என்பதற்க்கு வெனிசுலாவெ சரியான உதாரணம். எண்ணை வளம் மிக மிக அதிகம் இருந்தும், டாலர் பற்றாகுறையினால், இன்று அத்தியாவிச பண்டங்களை இறக்குமதி செய்ய முடியாமல் கடும் தட்டுபாடுகள். உணவுக்கும் தட்டுபாடு. டிபார்ட்மெண்ட் ஸ்டோரிகளில் பெரும் கூட்டம், வரிசைகள், அடிதடிகள், ரகளைகள். ஆண்டுக்கு 46 சதவீத பண வீக்கம் / விலைவாசி உயர்வு. பாட்டாளி மக்களின் நிலை மிக மிக கொடுமையாக, போராட்டமாக மாறிவிட்டது. எல்லோரும் இன்று சாவெசை திட்டுகிறார்கள். அண்டை நாடான சிலேவில் நிலைமை இப்படி இல்லை என்பதையும், எண்ணை வளத்தை நம்பியிருக்கும் வளைகுடா நாடுகள் இப்படி சீரழியவில்லை என்பதையும் ஒப்பிட்டு பார்க்க வெண்டும்.

சாவேஸின் சிஸ்யரான மாடேரா தான் இன்றைய வெனிசுலாவின் அதிபர். முட்டாள்தனமான பொருளியல் கொள்கைகளின் விளைவுகளே இவை என்பதை இன்றும் உணர்ந்து கொள்ளாமல் (அப்படி ’ஞானம்’ பெற அவரின் மார்க்சிய பார்வை தடுக்கிறது) இத்தனை அழிவுக்கும் அமெரிக்க ’ஏகாதிப்பத்தியமும்’, பதுக்கலும், வியாபாரிகளும் தான் காரண்ம் என்று தொடர்ந்து பேசி, கேலிக்குள்ளாகி, நம்பகதன்மையை இழந்து வருகிறார்.

உலகிலேயே மிக அதிக எண்ணை வளங்களை வைத்து கொண்டு, இன்று மிக மிக மிக மோசமான வாழ்க்கை தரத்தில் சிக்கி, சீரழியும் வெனிசுலா மார்க்சியம் பேசுபவர்களுக்கு ஒரு பெரிய பாடத்தை தருகிறது. எவ்வகை பொருளியல் கொள்கைகள் என்ன விளைவுகளை ஏற்படுத்தும் என்பதை தெளிவாக எடுத்து காட்டுகிறது.

இந்தியாவில் 1991 வரை இன்றைய வெனிசுலா போல், ‘’சோசியலிச’ பாணி கொள்கைகளை அமல்படுத்தி சீரழிந்தோம். 1991இல் திவால் நிலைக்கு தள்ளபட்டோம். பிறகு புத்தி வந்து ‘நவ தாரள’ கொள்கைகளை அமல்படுத்தி, மீண்டு வந்து வளர்ந்து கொ?ண்டிருக்கிறோம். நவ தாராள கொள்கைகளை (அவை என்ன என்றே சரியாக புரிந்து கொள்ளாமல்) காய்ந்து கொண்டு, பழைய சோசியலிச பாணி தான் சரியானது என்று இன்றும் பேசி கொண்டிருப்பவர்கள் வெனிசுலா சென்று வர வேண்டும்.

http://www.businessinsider.com.au/why-venezuela-is-most-miserable-country-2015-1

கார்பரேட்டுகளுக்கு வரி சலுகை

ஆண்டு தோறும் மத்திய பட்ஜெட் அறிக்கையில் வரிசலுகைகளால் ஏற்றபடும்  வருமான இழப்பு என்று ஒரு பகுதி இருக்கும். அதில் குறிப்பிடும் நிகர தொகையை (சுமார் 6 லச்சம் கோடிகள்) பிடித்து கொண்டு பலரும் கார்ப்பரேட்டுகளுக்கு வரி சலுகை என்று ஒற்றை வரியில் பேசுவது வழமை.

2012இல் இதை பற்றி ஆய்வு மேற்கொண்ட இரு நிபுணர்கள் அளித்த அறிக்கையில்
இருந்து :

சுங்க வரி மற்றும் உற்பத்தி வரி குறைப்பினால் ஏற்படும் இழப்பு : ரூ.4.36 லச்சம் கோடி என்று சொல்லப்படுகிறது. 1991இல் இருந்த வரி விகிதங்களை அப்படியே இன்றும் குறைக்காமல் தொடர்ந்திருந்தால் கிடைத்திருக்கும் உபரி வரி வசூல் இந்த தொகை என்று கணக்கு. ஆனால்
1991இல் திவால் நிலையில் இருந்து மீள, அன்று நிலவிய மிக மிக அதிக வரி விகிதங்களை படிப்படியாக குறைத்து, வளர்ச்சியை மேம்படுத்தினோம். வரி விகிதங்கள் 1991இல் :

கார்ப்பரேட் வரி : 51.75 சதம் (இன்று சுமார் 33 சதம்)
உற்பத்தி வரி : உச்சபட்சமாக 50 சதம் (இன்று சுமார் 12 சதம்)
சுங்க வரி : உச்சபட்சமாக 400 சதம் (இன்று சுமார் 30 சதம்)

70களில் உச்சபட்ச வருமான வரி சுமார் 98 சதம் அளவுக்கு இருந்தது. இன்று சுமார் 33 சதம்.

ஆனால் அன்று மொத்த ஜிடிபியில் கார்ப்பரேட் வரி வசூல் ஒரு சதம் தான். வரியை ஓரளவு நியாயமான அளவுக்கு குறைத்த பின் இன்று கார்பரேட் வரி வசூல் ஜிடிபியில் சுமார் 3.7 சதம். அதாவது மூன்று மடங்குக்கு மேல் அதிகரித்துள்ளது.

பெரும்பாலான மக்கள் உபயோக்கிக்கும் மருந்து, பல்பொடி, கெரசின், மெழுகுவர்த்தி போன்ற பண்டங்களுக்கு அளிக்கபடும் உற்பத்தி வரி சலுகை மூலம் ஏற்படும் ’இழப்பு’ ரூ.1.98 கோடிகள். இவை பொதுமக்களுக்கு அளிக்கப்ப்படும் சலுகை தான்.

ஏற்றுமதியாளர்களுக்கு அளிக்கப்ட்ட வரிசலுகை : 1.74 லச்சம் கோடி என்று கணக்கு.  1991இல் அன்னிய செலாவணி அறவே இல்லாமல், இறக்குமதி செய்ய டாலர்கள் இல்லாமல், தங்கத்தை அடமானம் வைக்க வேண்டிய ஆபத்தான நிலை. அன்னிய செலாவணியை ஈட்ட ஏற்றுமதியை ஊக்கபடுத்த, ஏற்றுமதியாளர்களுக்கு மிகுந்த வரி சலுகைகள் மன்மோகன் சிங் 1991இல்
அளித்ததால், ஏற்றுமதி படு வேகமாக வளர்ந்து பல லச்சம் கோடி டாலர்கள் அன்னிய செலவாணியை ஈட்டி, ரூபாயின் மதிப்பை சமபடுத்தி, விலைவாசி உயர்வை கட்டுபடுத்தியது. வரி விகிதங்களை குறைக்காமல் இது சாத்தியமில்லை.

வளர்ச்சியே இல்லாத பிந்தங்கிய மாவட்டங்களில் தொழில்களை துவக்க பல வகையான வரிசலுகைகள் அளித்தன் மூலம் ஏற்பட்ட ‘இழப்பு’ 12,880 கோடி. பின் தங்கிய பகுதிகளில் புதிய தொழில்கள், வேலை வாய்ப்புகள் உருவாக வகை செய்ததை இழப்பு என்று வகைபடுத்த முடியாது.

நடுத்தர வர்கத்தினருக்கு அளிக்கப்படும் வருமான வரி சலுகைகள் மூலம் ஏற்பட்ட ‘இழப்பு  ரூ.42,330 கோடிகள். இதற்க்கும் கார்ப்பரேட்டுகளுக்கும் சம்பதம் இல்லை.

மிக மிக அதிக வரி விதித்தால் தான் வரி வசூலை மிக அதிகரிக்க செய்ய முடியும் என்ற கருத்து பொய்பிக்கபட்டது 1991க்கு பிறகு தான். 1990இல் நிகர வரி வசூல் ரூ.44,185 கோடிகள் தான். 2012-13இல் : ரூ.9,75,701 கோடிகள். சுமார் 20 மடங்கு உயர்வுக்கு காரணம் இந்த வரி சலுகைகள் தான் முக்கிய காரணம். உற்பத்திகான லைசென்ஸ் கட்டுபாடுகளை ஒழித்ததும், அன்னிய நேரடி முதலீடுகளை அனுமதித்ததும் இதர காரணிகள்.

http://swaminomics.org/tax-exemptions-its-not-just-the-fat-cats-who-benefit/

Tax exemptions: it’s not just the fat cats who benefit

SHARE THIS POST!

Posted on 2012.May.27 under Articles, The Times of India.

While discussing higher petrol prices, TV anchor Arnab Goswami asked why the middle class shouldn’t get a big petrol subsidy when corporations got tax breaks of Rs 529,000 crore. He got this huge figure from an annual budget document calculating “revenue foregone” through various tax exemptions and exceptions.

The left has long decried this “revenue foregone” as corporate loot. Sorry, but this is claptrap. The economic assumptions of the budget document are illiterate enough to make an undergraduate blush. The methodology assumes that a rise or fall in tax rates does not impact demand. Really? Does anybody believe that a higher petrol tax will have no effect on petrol demand? Of course it will. Similarly, a tax cut will stimulate demand.

This is why taxes were cut in 2008-09-to generate a big stimulus for an economy hit by the Great Recession. At the time, the left supported a strong stimulus to help the aam admi. Yet today, some tax cuts are being called “revenue foregone” and decried as corporate loot.

The great tax lesson of economic reform is that cutting tax rates does not necessarily mean less revenue, and may mean hugely increased revenue. Since 1991, taxes have been slashed on incomes and goods, yet tax revenue has remained around 9-10% of GDP. Revenue has not been foregone.

The corporate tax rate was 51.75% in 1991, and collections were about 1% of GDP. The corporate tax rate today is down to 30% (plus some surcharges and cesses). Has there been a huge revenue loss? On the contrary, corporate tax collections have skyrocketed to 3.7% of GDP! Besides, lower tax rates have spurred much faster GDP growth, so the government is getting 3.7% of a far larger economic cake.

The finance ministry must abandon its ridiculous methodology for calculating “revenue foregone.” I am all for exposing the long list of tax exemptions, many of which are unwarranted, but oppose nonsensical calculations that mislead instead of clarifying.

The notion that tax exemptions are aimed only at fat cats is false. Rajiv Kumar and SK Ghosh of Ficci recently calculated that of the supposed “revenue foregone,” Rs 198,291 crore comprises tax breaks duty for mass consumption goods like medicine, toothpowder, candles and kerosene. These are aimed directly at the aam admi. Revenue forgone also includes massive tax breaks for crude and petroleum products (an estimated Rs 58,190 crore in 2012-13). So, in a sense, Arnab’s wish has come true: the middle class is getting a big oil tax break!

Kumar and Ghosh calculate that another Rs 174,418 crore of “revenue foregone” comprises import duty concessions for inputs into export production. Exempting such inputs is standard global practice. It would be stupid to tax and maim exports.

In 1991, Manomohan Singh made software exports tax-free. They zoomed, creating created millions of jobs, and these employees contributed huge sums to the exchequer through direct and indirect taxes. Was this just corporate loot?

Another Rs 50,658 crore of exemptions relate to insurance premia, contributions to charities, interest payments on loans for higher education, etc. This aids the middle class, not Tata and Birla.

Excise duty concessions have been given to industria l investors in hilly, backward states like Himachal Pradesh and Uttarakhand. The demand did not come from corporates but politicians who said such tax breaks were essential to lift their backwardness and reduce inter-state disparities. Many tax breaks have been given for scheduled castes and tribes, and sundry other vote banks.

The government gives tax breaks for R&D to encourage it. How can you call this corporate loot? Accelerated depreciation is often given to encourage more investment. Is it a crime for investors to respond to this by investing more?

Tax exemptions have been given for special economic zones. I myself have opposed this, arguing that exporters in such zones require world-class infrastructure rather than tax breaks. Nevertheless, the fact is that exports from these SEZs have zoomed.

China is the world leader in SEZs. These have helped make it the fastest growing country in the world, with the fastest poverty reduction in history. Has China massively foregone revenue in SEZs, just to benefit fat cats? Only the ideologically blind will think so.

Now, i myself have long opposed many tax exemptions and exceptions as unwarranted distortions benefiting crony businessmen and vote banks. We need a tax code that is more or less uniform across goods and services, and across states and industries. Only minimal exceptions and exemptions should be permitted for clearly articulated goals like poverty reduction or exports. So, to some extent, the left and i agree on this. But we emphatically disagree on what is “revenue foregone”, and on who benefits.

http://www.livemint.com/Politics/RZ1c4i3KfXwwX1NWWSp8bI/Tax-structure-The-one-chart-that-underlines-the-importance.html

Tax structure: The one chart that underlines the importance of reforms

The composition of India’s tax structure has changed dramatically since liberalization of the Indian economy in 1991

The surge in corporate taxes is directly linked to the freeing up of the economy, lowering of marginal tax rates, and the development of India’s capital market since 1991. Photo: Mint

Over the past few years, a spate of high-level corruption scandals has sharply dented the credibility of Indian capitalism. The rationale for economic reforms has also been called to question, given that India’s plutocrats and politicians seem to have captured a large share of the gains from reforms. In this environment of cynicism, it is easy to forget that corporations today contribute much more to the public exchequer than they did in the pre-liberalization era.

Indeed, it is precisely because of economic liberalization that India today has a far more robust and progressive tax structure than earlier. As the accompanying chart shows, the composition of India’s tax structure has changed dramatically since liberalization of the Indian economy in 1991.

In fiscal year 1991, India’s tax system was highly dependent on indirect taxes, widely considered as more regressive than direct taxes because they affect the rich and the poor alike. Since then, the proportion of direct taxes has been steadily rising. The share of direct taxes in total taxes eclipsed the share of indirect taxes in fiscal 2007, and has remained higher ever since. The surge in direct taxes is largely because of a phenomenal increase in corporate taxes, which have grown at an annual clip of 20% since 1991, the fastest among all major categories of taxes. The share of corporate taxes alone eclipsed the share of total indirect taxes in fiscal 2009, and has remained higher since then.

The share of income taxes has also risen thanks to simplification of tax rules and better tax administration, but that story is well known. The sharper rise in corporate taxes is relatively under-emphasized. Instead, after each budget, we hear stories of revenues foregone thanks to writeoffs for corporations. Such stories are partial and ignore the profound transformation in India’s tax structure over the past two decades, fuelled by the rise in corporate taxes.

The surge in corporate taxes is directly linked to the freeing up of the economy, lowering of marginal tax rates, and the development of India’s capital market since 1991. Before 1991, high tax rates and the lack of a well-developed capital market meant that most corporations and their promoters had an incentive to under-report profits or net incomes. That changed after 1991, as more companies were listed on the bourses, and Indian stock markets emerged as a key source of funds for corporations. The market capitalization of all firms listed on BSE as a proportion of India’s gross domestic product (GDP) was a lowly 17% in 1991. The market-cap to GDP ratio crossed the 50% mark at the end of fiscal 2000, and reached 71% at the end of the last fiscal year.

Companies began vying with each other over the past two decades to declare higher profits to attract more investors, leading to better reporting of net incomes. The government was an indirect beneficiary of this process, as it saw its coffers swell because of higher tax revenues even as tax rates fell.

The Indian government’s ability to extract higher revenues from corporations is among the biggest success stories of the economic reforms, and one that has given the government the scope to fund ambitious social sector schemes.

It is important to recognize this success to appreciate the potential and the need for the next round of economic reforms.

http://articles.economictimes.indiatimes.com/2012-06-07/news/32101179_1_excise-duty-concessions-tariff-rates#.VL8r6IdjS7U.gmail

Area and sector-specific tax sops spur investment, so counting these as revenue forgone is wrong

ET Bureau Jun 7, 2012, 03.53AM IST

Rajiv Kumar & Soumya Kanti Ghosh

The recent increase in petrol prices has expectedly created a raging storm. Hence, our focus in this piece is to debunk the long-standing myth of revenue forgone in successive Union Budgets.

Alternatively, it has now become fashionable to argue that the central government regularly forgoes huge amount of revenues (read: to the industry) and, hence, there is no harm in continuing with demerit subsidies. Unfortunately, the argument has been made by Prof Amartya Sen, who was clearly misled by some of his associations.

We believe such an argument is factually incorrect and it is better to set the record straight again in public domain.

First, the accompanying graphic shows the arithmetic of revenue forgone beginning 2006-07. The supporters of subsidies have argued that the revenue forgone is 5.3 lakh crore in 2011-12, and is exactly equivalent to the size of the country's fiscal deficit at 5.9% of GDP in the financial year.

However, four things are important here. First, the size of revenue forgone in terms of customs and excise-duty concessions amounting to 4.36 lakh crore, or 4.9% of GDP. This is equivalent to counting the reduction in peak tariffs since 1991 as revenue forgone. The obvious fallacy in doing so is that we completely ignore growth that is engendered by these measures.

As far as excise duty is concerned, the central government has been granted powers under Section 5A(1) of the Central Excise Act, 1944, to issue exemption notifications in public interest to prescribe duty rates lower than the tariff rates prescribed in the schedules.

The lower tariff rates are specifically applicable to mass-consumption goods such as medicines, toothpowder, candles, postcards, sewing needles, kerosene stoves, etc, to benefit the masses.

The customs duty concessions are for importable goods consumed for exports as defined under Section 25(1) of the Customs Act. It is important to note in this context that import duties on components used for export are universally exempt all over the world as it is an established convention that taxes are not supposed to be exported.

Moreover, is it anybody's case that these import duty concessions to be removed because, by doing so, we may lose a significant part of our total export revenue. (Of this, gems and jewellery alone contribute close to 15% of exports.)

Second are the area-based initiatives - amounting to 12,880 crore, or 0.1% of GDP - given in hilly areas, north-east and states enjoying special status, such as Jammu & Kashmir. There is nothing wrong in area-based initiatives but, more importantly, these cannot then be counted as part of revenue forgone.

Third are the so-called personal income-tax concessions for the salaried class: amounting to 42,330 crore, or 0.47% of GDP. These are concessions to the middle class and do not concern the corporate sector.